Degustation - Berchem

Kris Wijns opende enige tijd geleden zijn restaurant en wijnbar. Een plaats waar we heel graag heen gaan. Vriendelijk onthaal, de chef die zijn menu komt voorstellen en super lekker eten. Wat wil je meer.

Elke keer opnieuw genieten, dus namen we deze keer de schoonouders mee. Het begon met sint-Jacobsvruchten voor de vrouwen, en een kreeftenrisotto voor mezelf. Met een aangepast Portugees wijntje, al meteen een voltreffer.

Daarna gingen de vrouwen voor kabeljauw en de mannen voor zwezerikken. Op een schijfje appel, met bloedworst. Opnieuw goekeurende blikken.

De aangepaste wijnen dienen trouwens een aparte vermelding. Zelfs schoonpa was onder de indruk. Zeker toen er een Oekrainse desertwijn op tafel kwam, en die nog lekker bleek te zijn ook.

Markt 11 - De Haan

Mijn schoonouders en schoonzus zijn hier uitermate lovend over en hebben me als bewijs van hun smaak dit artikeltje doorgestuurd.
Dus geef ik de bespreking van Bruno Vanspauwen maar integraal mee.

Was het dat heldere witte interieur dat mij aantrok? Die verzorgde, elegante manier om de gerechten op te lijsten, het hoofdingrediënt bovenaan, de andere ingrediënten daaronder? Ik heb al vaker ervaren dat de stijl waarmee een eethuis zich presenteert, aansluit bij de culinaire stijl van de kok.
Benny Van Torre kende ik nochtans niet. Ter plaatse vernam ik dat hij vijf jaar lang de rechterhand is geweest van Bart Desmidt van restaurant Bartholomeus. Een perfecte leerschool, zo zou blijken. Van Torre laat zich ook inspireren door de Franse keuken, maar maakt ze licht en eigentijds. Zijn creaties zijn beheerst en doordacht, evenwicht en verfijning staan voorop, de ingrediënten zijn van topkwaliteit, de smaken zijn zuiver en gedefinieerd. Ik had er geen vermoeden van dat ik hier zo'n hoog niveau zou aantreffen.
Markt XI is gevestigd in een charmant rijhuis in een van onze meest charmante kustgemeenten, De Haan. In het midden van de eetzaal staat een grote open keuken, een keuze die steeds meer koks maken: het schept vertrouwen en een band met de klanten. Van Torre en zijn vriendin Katrijn Blondé doen voorlopig alles alleen. Dat maakt dat je hier je tijd moet nemen. Maar het wachten tussen de gerechten is meer dan de moeite waard. Telkens opnieuw slaagt Van Torre erin om je te doen verlangen naar het volgende gerecht. En elke keer weer is het een schot in de roos.
Het marktmenu (59 € voor 5 gangen) mag je naar keuze inkorten tot drie of vier gangen (42 en 49 €). Een twintigtal wijnen werd met zorg geselecteerd.
Grijze garnalen worden wel eens de kaviaar van de Noordzee genoemd, en dat
is volkomen terecht als ze van de uitmuntende kwaliteit zijn die Van Torre voorschotelde. In de culinaire trend van de tijd lagen ze in een strook dwars over
het bord, wervelend verweven met vinaigrette van combava (een exotische citrusvrucht), ijs van basilicum, koriander, crème van avocado en crumble van curry. Wat een sterke start, zeg!
Naast een sint-jakobsnoot - alweer van topkwaliteit - lag een schijfje preskop met gepocheerd kwartelei, de garnituur wervelde daar weer doorheen: crème van Savoramosterd met een apart toefje knapperig mosterdzaad, poeder van appel, crumble van hazelnoot, en enkele schijfjes augurk. De sensatie van tegelijk contrast en harmonie verrukte de papillen.
Ook de opbouw van het menu was doordacht. Een moot hagelwitte kabeljauw viel in lichtkrokante lobben uit elkaar als je erin sneed, helemaal zoals het moet. Uit een apart potje vloeide een zijdezachte, licht pikante saus van bouillabaisse en rouille, de frisse toets kwam van een knapperige salade van venkel en citroenverbena.
Van Torre loste geen enkel ogenblik de rol. Zijn hypernauwkeurige rosé cuisson van fazantenborst wordt voor mij een nieuw referentiepunt. Mooi in mootjes versneden werd ze alweer trefzeker begeleid door schorseneer, de zwarte paddenstoel hoorn des overvloeds, zilverui en puree van polderaardappel. Leuk detail: een rond kroketje gevuld met fazantenvlees.
Een combinatie van appel, citroengras, gel van kalamansi-limoen en blaadjes van zuring was een nagerecht naar mijn hart: een fris-zurige afsluiter bevalt mij altijd meer dan zoet geweld.
Ik was verbluft door het talent en de maturiteit van deze jonge kok van nog maar 26.
Markt XI is voor mij de ontdekking van het jaar. Ga er nu naartoe. De prijs van het menu zal niet lang op dit niveau blijven.

reserveren kan hier

Gent volgens the Guardian

het leuke aan regels is dat je ze ook kan veranderen. Dus bij uitzondering een link naar een post van The Guardian. Gezien de Gentenaars die ik ken de lijst OK vinden, geven we hem hier ook.

Point Final - Berchem

De Point Final is zowat het huisrestaurant van Duval Guillaume Modem (samen met Chez Willy op de hoek in de Lemanstraat waar je moet zijn voor biefstuk friet). Het enige wat je moet doen is wegblijven van de dagschotel als je later op de middag langskomt. Die dagschotel wordt duidelijk warm gehouden, want het gaat snel bij onze vrienden.

Wat hebben ze te bieden? Vriendelijk onthaal, Mas Salto koffie achteraf, en een overheerlijke salade nicoise met tonijn. Mijn eetmaatje neemt altijd de slibtongetjes en is daar best tevreden over. De frietjes die hij erbij krijgt, vind ik persoonlijk geen hoogvliegers. Brasseriefrietjes, maar zeker niet handgesneden.

Alles is redelijk geprijsd en het kader warm gezellig. Met tafeltjes buiten als het mooi weer is. Meer moet dat niet zijn voor een efficiente lunch.

reserveren kan hier

Brusketta - Berchem

En hop, met het team op restaurant om te brainstormen. Geen beter adres dan Brusketta voor dat soort zaken. Lekker italiaans, massa's suggesties, gezellig druk, wat wil een mens meer.

Elke kent het adres ook en raadt de Vongole aan. Ik ga voor ravioli met scampi. Piet kiest carpaccio tartuffo. Kris gaat voor Penne Arrabiata. Lijkt me een mooie dwarsdoorsnede om de kaart eens in de breedte te keuren. Wat ontgoocheld heb ik moeten vaststellen dat mijn persoonlijke favoriet 'pasta nero met king krab' uit de suggesties verdwenen is. We'll see.

De wijn wordt zoals overal in Italië te warm geschonken, dus die hebben we links laten liggen. Ligt waarschijnlijk aan het feit dat de zaak ook echt door Italianen gerund wordt. Verwacht geen sterrenmaaltijd, maar wel correcte gerechten.

Het oordeel is unaniem. Een uitstekend adresje, zonder pretentie correct eten. Uit eten met 7 man, en thuis komen met een rekening van 132 euro. Ook dat zit dus snor. Reserveren kan op www.brusketta.be

Brazzaville - Wolvertem

Groot nadeel van de streek rond Meise is dat je er weinig leuke restaurants vindt. In Wemmel is er het veel te dure Le Gril aux herbes waar je wel lekker eet, maar achteraf toch niet echt blij buiten komt. Verder is er Pee Klak in Strombeek (officieel In de patattezak geheten) waar je moet zijn voor spaghetti. Voor de rest ga je eigenlijk beter naar Brussel, want van adressen als de Voile Rouge word je niet echt vrolijk.

In mijn thuisdorp is er één zaak die draait als zot, maar waar ik nog nooit at, en dat is Brazzaville op het dorpsplein. Uit principe omdat ik vind dat een brasserie met een congolees interieur ook iets exotisch zou moeten voorschotelen. Eten en decor liggen in deze zaak immers mijlenver van elkaar verwijderd.

Nu ben ik er dus toch binnen gesukkeld. Klant belt last minute voor een bespreking, en het enige wat kon was afspreken op een plaats tussenin. Brazzaville, werd het dus.

De kaart is van alle markten thuis: wokschotels, Italiaans, Vlaamse klassiekers, you name it. We hebben weinig tijd, omdat we nog veel te doen hebben, dus kiezen we twee keer voor de wok. En het moet gezegd, dat is een zeer aangename verrassing. Geen al te grote portie. Net voldoende. Lekker gemaakt, al had er wat minder zoete soja in gemogen. Met voldoende groentjes en scampi's. De huiswijn valt echter zwaar tegen, en dat zijn we niet meer gewoon tegenwoordig.

Eindconclusie: geen adres om in een bood omheen te lopen, maar ook niet meer dan een doordeweeks adresje. We blijven zoeken naar een beter alternatief.

refter - Brugge

(bijdrage door Piet Wulleman)

Heel dikwijls al was ik gepasseerd aan De Refter - meestal op weg naar Rock Fort een beetje verder. De mooie architectuur van het gebouw bewonderd, even binnen gepiept en, ja, ook het interieur zag er origineel en geslaagd uit. Maar toch nooit de verleiding gevoeld er ook binnen te gaan. Waarom, is me niet helemaal helder, maar ik voelde een zekere weerstand. Teveel gehypet in de pers? Teveel fils-à-papa-krijgt-restaurantje-cadeau? I don’t know, maar wat ik gisteren wel wist is dat ik de koe eindelijk bij de horens wou vatten.

 

Eerste indruk: leuk, mooi interieur. Goede ontvangst door jonge, vlotte gast, vriendelijk, casual maar hoffelijk. Tafeltjes dicht genoeg bijeen om bistrogezelligheid te creëren, ver genoeg uiteen om niet alle geheimen van je buren te moeten aanhoren.

 

Eerste en enige minpunt van de avond werd meteen duidelijk: verstrooide, onhandige bediening. Niet clumsy op de charmante manier, maar gewoon downright dommig. Niet gevraagd of we een aperitief wilden. Aperitief bijna vergeten te brengen, lang wachten. Vragen of we wijn willen, en als we repliceren dat we die net bij haar collega hebben besteld, antwoorden met “ah ja, maar ik weet dan ook van niks, hé”. Glazen wegnemen vlak voor de wijn komt, dan glazen moeten terugbrengen. Hapjes wegnemen nog voor voorgerecht arriveert. Domme grapjes maken: op zich niet erg. Maar als er dan niet wordt gelachen, verder gaan met “haha, ik met mijn domme moppen altijd. Gelàchen”. Oorverdovende, genânte stilte als gevolg. Stom.

 

Soit, naar de essentie: glazen, borden, en wat erop en erin komt. Dit is het soort plek waar een mens zich perfect gerechtigd voelt een Hoegaarden als aperitief te nemen (overigens: beetje vreemd voor de betere brasserie om Kriek Belle-Vue op de heel erg korte bierkaart te zien staan, er zijn echt wel véél betere Krieks op de Belgische markt). Lekker casual, lekker geen pretentie, lekker vertrouwd. Dat geldt nog veel meer voor de hutsepot (hutsepot!) die ik op de kaart zie staan. Geweldig. Een restaurant waar je nog eens goede klassieke Vlaamse kost kan eten, maar dan wel lekkerder klaargemaakt dan je zelf ooit zou kunnen. Lekker dus, of zei ik dat al? Dat geldt ook voor het knolseldersoepje, het buikspek en het haantje.

 

Het menu-opzet is superhelder - € 35 voor voor- en hoofdgerecht en dessert - en dat is geruststellend. Alleen voelt een mens zich daardoor verplicht het erbij horende dessert te nemen, ook al heeft ie eigenlijk genoeg. We laten de dame blanche dan ook halverwege staan, maar niet zonder eerst vast te stellen dat hij volgens de regels van de kunst is gemaakt en geserveerd.

 

Conclusie: blij dat we er gegeten hebben, blij dat ik mijn initiële weerstand heb overwonnen. Slome bediening, maar voor de rest leuk, gezellig, warm. Toch heb ik het gevoel dat ik er niet snel terugkom, en dat heeft weinig met het restaurant zelf te maken, meer met de formule die een beetje tussen wal en schip valt: té casual en gewoon voor wie zo af en toe eens op culinaire ontdekkingstocht wil, net té highbrow en gezocht en – laat ons eerlijk zijn – met 130 euro voor twee personen té duur om voor de snelle gezellige tussendoorhap een alternatief te zijn voor de doorsnee Italiaan, Thai of ander buurtrestaurantje .